Tussen daredevils en stylisten 

Op wintersport ging dit jaar de vriendin van onze zoon mee. Een beginnende skiër in ons gezelschap van daredevils en stylisten. Een supersportieve jonge vrouw die al snel haar weg vond op de hellingen. Ik zag haar de eerste dag skiën en moest denken aan de tijd dat ik leerde skiën. Ik zag precies wat er mis ging: zodra het even spannend werd ging ze van een elegante beginnende skiër naar een houterige stuntel en viel ze om. Ik kon het nog voelen en ook de frustratie ervan. Zo fijn dat ik niet meer bang was en dat ik het inmiddels zo goed geleerd had, dacht ik tevreden.

Maar later die dag, een beetje vermoeid, de piste inmiddels ijzig en heel druk in de laatste afdaling, voelde ik me ineens onzeker op het stijle ijzige stuk. Ik kwam vlot en prima beneden, maar ik skiede zo niet lekker, zo niet in mijn flow. Ik moest de volgende dag maar even zien wat het was: misschien het slechte zicht in het bos? De opgeschoven sneeuwbergen her en der, de ijzige stukken. Ik kon dat toch anders allemaal wel? Misschien weer even wennen de eerste dag?

Die avond zaten we gezellig onze eerste skidag na te bespreken. We hadden ook tips voor de beginner in ons midden. Commitment is het toverwoord had ik ooit geleerd. Durven te gáán. Lijf richting dal geeft je controle over je ski’s. En jawel de volgende dag boog ze haar lijf steeds vaker voorover naar het dal en luisterden haar skies opvallend veel beter. Het zag er prachtig uit en ze genoot van het effect. De neiging bleef wel. Af en toe, als de angst haar weer even in de greep kreeg, leunde ze achterover en verloor ze regie over haar ski’s.

Dit is het, dacht ik. Dit is wat ons allemaal altijd gebeurt in ons leven: we weten dat ons automatisme niet helpt. Dat het ons probleem erger maakt. En toch doen we het als de emoties oplopen heel snel weer. Ze werd niet bang doordat ze slecht aan het skiën was. Ze ging slecht skiën doordat ze bang was.

Na een paar dagen wilde ze graag een zwarte piste proberen, gewoon voor het idee. De eerste keer met wat vallen en haperen, kwam ze wat teleurgesteld beneden. ‘Ik miste commitment!’ zei ze.
Ze wilde gelijk nog een keer. Rustig bochtjes draaiend, haar lijf mooi richting het dal leunend, skiede ze heel kalm en elegant naar beneden.

Die middag skiede ik weer op de inmiddels nog wat ijzigere piste terug naar ons chalet. Ik had er een heerlijke dag op zitten en was vol zelfvertrouwen. Ineens was het er weer. Dat rare stuk op de piste, dacht ik nog even. Maar toen in flitsende neonletters in mijn hoofd: commitment!
Met mijn lijf voorover, skiede ik kalm en soepel naar de warmte en gezelligheid van ons huisje.