Uitgaan van de goedheid van de mens is realisme
Mijn jongste zoon had zijn rugzak aan de kapstok gehangen in het theatertje waar we hadden afgesproken. Op de foto’s die hij ons even ervoor had gestuurd vanuit de trein, zagen we dat hij op zijn gloednieuwe MacBook aan het werken was.
Terwijl we de zaal inliepen, bedacht mijn man ineens dat die laptop dus nu in het theatercafé aan de kapstok hing. Met moeite liet mijn zoon zich overhalen de laptop mee de zaal in te nemen. Zijn argument: ik wil gewoon vertrouwen. Ik kies voor vertrouwen.
Wat een prachtige insteek. Wat een belangrijke keuze.
Ik adviseerde hem desondanks nog wat voorzichtig te zijn met de wereld, die nog wat moest wennen aan zijn vertrouwen. Met iets minder kostbare spullen te beginnen met uitproberen.
Ik lees net het boek van Rutger Bregman uit. De Meeste Mensen Deugen. Mijn zoon is een realist. Uitgaan van de goedheid van de mens is realisme, legt Bregman uit.
Toch denk ik dat het niet werkt zoals mijn zoon het heeft bedacht. De mens, die wel deugt, maar on-deugende dingen doet, vindt de tas van mijn zoon aan de kapstok en denkt: wat een sukkel die dit laat hangen! Ik neem m mee.
Als mijn zoon met zijn lieve ogen en al zijn goedheid, díe mens had aangekeken en hem had gevraagd op zijn spiksplinternieuwe MacBook pro te passen, denk ik dat er maar weinig mensen zijn die het over hun hart hadden kunnen verkrijgen er met zijn computer vandoor te gaan.
We moeten mensen ontmoeten, ze in de ogen kijken, al is het maar in gedachten. Dat geeft verbinding en vertrouwen.